01 mrt De oplossingsgerichte benadering
In mijn gesprekken ga ik graag uit van een oplossingsgerichte benadering. Dit heeft heel veel te maken met de manier waarop je vragen stelt. Zonder verborgen agenda. Dit maakt dat kinderen en volwassenen vaak zelf ontdekken wat hun kracht is en komen we tot een oplossing die bij hen past.
We zijn vaak geneigd om mensen adviezen te geven, omdat deze tips zo goed werken bij ons zelf of bij anderen. Hierdoor gaan we voorbij aan het feit dat ieder mens uniek is en zelf vaak wel weet wat bij hem of haar het beste werkt of juist niet werkt. De kunst is, om de juiste vragen te stellen die helpen om een oplossing of een werkwijze te vinden, om met het probleem of met de hindernissen om te gaan.
Een voorbeeld om duidelijk te maken wat het verschil is tussen een probleemgerichte benadering en een oplossingsgerichte benadering;
Het Restaurant
Stel: Je hebt trek en je ziet een leuk restaurant om te gaan eten. Na een tijdje, nadat je uitgebreid de menukaart hebt bestudeerd, komt de ober naar je toe. Hij stelt zich voor en begint vragen te stellen over hoe het zit met jouw honger zoals: hoe erg is je honger eigenlijk en waar komt die honger vandaan? Hoe lang heb je al honger en had je er vroeger ook al last van? Welke rol speelde honger in je ouderlijk gezin of familie en welke nadelen en misschien voordelen heeft hongerig zijn voor je?
Als je daarna, nog hongeriger geworden, vraagt wanneer je kunt gaan eten, wil de ober eerst dat je een aantal vragenlijsten invult over jouw honger (en over andere voor hem relevante zaken). Als dat dan uiteindelijk allemaal is ingevuld, krijgt je een gerecht aangereikt dat je niet zelf uitgekozen hebt, maar waarvan de ober zegt dat het heel gezond voor je is, en eerder hongerige mensen heel goed heeft geholpen.
Hoe groot schat je de kans dat je hier weer terug komt?
Bron: Bannink, F. (2006). Oplossingsgerichte vragen. Handboek oplossingsgerichte gespreksvoering